Strahovi da će predsjednik Rusije Vladimir Putin eskalirati svoju agresiju ako Ukrajina ispali zapadno oružje na rusku teritoriju su prenaglašeni, ukazuje u analizi za CEPA.org Volter C. Klemens, saradnik Dejvis centra za ruske i evroazijske studije Univerziteta Harvard i profesor političkih nauka na Univerzitetu u Bostonu.
Zapad, kaže Klemens, mora blefirati i ponuditi više.
Profesor u svojoj analizi pojašnjava da svaki obavješteni Rus shvata logiku: pošto Rusija napada Ukrajinu punu deceniju, Ukrajinci imaju pravo da uzvrate udarac.
Bespilotne letjelice koje sada pogađaju ciljeve unutar Rusije nanijele su štetu manjeg obima u poređenju sa onom koju su napravile ruske snage u Ukrajini.
Ako bi više Rusa počelo da osjeća bol koji je rezultat njihove besmislene „specijalne vojne operacije“, možda bi ih više bilo za povlačenje zemlje iz Ukrajine.
Mnoge ruske porodice već osjećaju gubitak od 600.000 poginulih ili ranjenih ruskih vojnika, ali većina njih još nije iskusila troškove rata.
Drugo, Putinov režim ima čak više razloga za strah od eskalacije nego zemlje NATO-a.
U nuklearnom ratu ne bi bilo pobjednika. U nenuklearnom ratu, zapadne snage bi pobijedile – rizikujući Putinovo zadržavanje vlasti.
Treće, čini se da se Kremlj sada pomirio sa ukrajinskom okupacijom ruske teritorije u Kurskom regionu – uključujući više od 50 sela čiji se stanovnici pitaju: „Šta se desilo sa sredstvima koja je Moskva namijenila za našu odbranu?“
Portparoli Kremlja objašnjavaju da problemi postoje u regionu Kurska, ali da su za to odgovorni ruski građani, a ne državni organi.
Pravoslavna crkva, koju predvodi Putinov bliski saveznik patrijarh Kiril, insistira na tome da Kremlj nije kriv za širenje rata na rusku teritoriju.
Zašto? Jer je to ispunjenje Božije volje. On je dozvolio poraze u Kursku da kazne Ruse što su dozvolili abortuse i nastavili da žive za sebe.
Da bi se prevazišli negativni trendovi, kažu crkvenjaci, Rusija mora više da troši na kupovinu vojne opreme, a svi koji to ispunjavaju treba da se priključe redovima u vojnim registrima.
U suprotnom, upozoravaju propovjednici, biće novih poraza.
Dok Putinov režim svoje poraze u Kursku otpisuje kao Božju volju, ruske snage nastavljaju napredovanje u istočnoj Ukrajini, prijeteći Pokrovsku i Harkovu.
Istovremeno, isporučeno je manje od polovine pomoći koju je Kijevu obećao Zapad, uključujući odbrambene sisteme Patriot, F-16, borbena vozila i finansijsku podršku.
Baltičke republike i još nekoliko manjih zemalja ispunjavaju svoje obaveze, ali veće članice NATO-a, predvođene SAD, ne.
Ukrajinskim snagama, koje su već iscrpljene i bez municije, očajnički je potrebno više oružja i dozvola SAD da ih koriste protiv vojnih objekata u Rusiji.
Oni mogu ispaliti samo jedan projektil na svakih pet do 10 isporučenih ruskih vojnika, koji takođe brojčano nadmašuju ukrajinske branioce u velikim razmjerama.
Kijev želi da koristi francuske i britanske rakete sa komponentama američke proizvodnje protiv vojnih ciljeva u Rusiji, ali je predsjednik Džo Bajden za sada odbio da dozvoli Ukrajini da u potpunosti upotrijebi oružje koje je već na svom inventaru.
Nedavni udari dronova ukrajinske proizvodnje na ruska skladišta oružja u Tveru i Toropecu, sjeverno od Bjelorusije i zapadno od Moskve, nisu izazvali nikakav porast ruskog nasilja.
Za sada se čini da ciljanje mjesta unutar Rusije pomaže Ukrajini da se odbrani bez izazivanja eskalacije Moskve.
Kremlj može da pripiše sve zastoje u budućim napadima – uključujući one koji koriste zapadno oružje – Božjem nezadovoljstvu ruskog naroda, zaključuje Klemens.