U SAD i Evropi, krajnja desnica se često prikazuje kao branilac radničke klase, predstavnik „zaboravljenih“ ljudi.
Radnička klasa je, kako se tvrdi, hrlila na krajnju desnicu jer ih je „ljevica“ izdala. Štaviše, krajnje desničarske stranke su, kako se navodi, krenule ulijevo po socioekonomskim pitanjima kao što su prava na zapošljavanje, zamjenjujući socijaldemokratske partije kao „nove partije radničke klase“.
Uprkos popularnosti ovog narativa, uključujući među socijaldemokratskim elitama u Evropi, radnici nisu hrlili u stranke krajnje desnice, već u mejnstrim desnicu i Zelene.
Nova studija, međutim, pokazuje da, iako krajnje desničarske stranke mogu govoriti o ljevičarskim, one i dalje podržavaju desničarsku antiradničku politiku.
Kas Mud, profesor međunarodnih poslova na Univerzitetu Džordžije i autor knjige „The Far Right Today“ i Gabriela Grilinger, doktorantkinja na Univerzitetu Džordžije, analizirali su obrasce glasanja krajnje desničarskih grupa o nizu socioekonomskih pitanja, prenosi Gardijan.
Posebno dvije ekstremno desničarske grupe u odlazećem Evropskom parlamentu (2019-2024): sada raspuštenu grupu Identitet i demokratija (ID), uključujući Nacionalni skup Marin Le Pen, i Evropski konzervativci i reformisti (ECR), u kojoj dominira partija italijanskog premijera Đorđe Meloni, Braća Italije.
Pogledali smo i stranku Fides Viktora Orbana u Mađarskoj, koja je na čelu novog pokreta Patriote za Evropu (PfE), formiranih kao nezvanični nasljednik ID-a nakon evropskih izbora ovog ljeta.
Analiza je sagledala glasove svih partija krajnje desnice o osam pitanja u vezi sa radničkim pravima, uključujući isplatu adekvatne minimalne zarade radnicima, obezbjeđivanje transparentnosti nad platama, obezbjeđivanje kvalitetnog pripravničkog staža i određivanje globalnog minimalnog poreza za multinacionalne kompanije.
Analiza, za Evropski sindikalni institut, pokazuje da, suprotno onome u šta vjerujemo, u gotovo svih osam pitanja glasačko ponašanje krajnje desnice sugeriše stav koji je indiferentan, ako ne i potpuno neprijateljski, prema pravima radnika.
Jedan upečatljiv primjer je jasno odbacivanje transparentnosti plata i protivljenje direktivi EU o adekvatnim minimalnim platama, uglavnom među članovima ID grupe.
Ono što je važno, takođe utvrđene su značajne razlike u obrascima glasanja među strankama krajnje desnice koje su u oštroj suprotnosti sa glasačkim ponašanjem drugih političkih grupa u Evropskom parlamentu.
Dok većina političkih grupa glasa skoro jednoglasno o socioekonomskim pitanjima, dvije ekstremno desničarske grupe (posebno ECR) su često prilično podijeljene.
Na primjer, o predlozima za minimalnu stopu poreza na dobit u cijeloj EU, koje je podržalo 92 odsto poslanika EP, oni u ID i ECR su bili u velikoj mjeri podijeljeni po tom pitanju.
Dok su tri stranke ID glasale protiv prijedloga, uključujući Alternativu za Njemačku (AfD), tri su glasale za, a dvije su bile uzdržane.
U ECR-u je polovina od 10 krajnje desničarskih partija glasala protiv, četiri su bile uzdržane i samo jedna je glasala za.
Loša glasačka disciplina unutar grupa ukazuje da socioekonomska pitanja nisu ključno pitanje za krajnju desnicu.
Zanimljivo je da cjelokupno glasačko ponašanje Fidesa u Mađarskoj nije odgovaralo nijednoj grupi, i generalno je bilo nešto manje nepovoljno prema ideji postavljanja minimalnog poreza za globalne kompanije širom EU nego druge stranke krajnje desnice.
Zanimljivo je da su južnoevropske krajnje desničarske stranke, kao što su italijanska Liga (ID), Braća Italije Đorđe Meloni i Grčko rješenje (ECR), najpozitivnije glasale o pravima radnika.
Švedske demokrate, Estonska konzervativna narodna partija i Danska narodna partija glasale su najnegativnije.
Iako istraživanje pokazuje da ECR više naglašava socioekonomska pitanja nego članove ID-a, stepen razlike u obrascima glasanja krajnje desnih stranaka, kao i njihova loša glasačka disciplina, potvrđuje da su radnička prava i dalje sekundarna.
Ovo je u oštroj suprotnosti sa azilom i migracijama, koje su i dalje ključno pitanje krajnje desnice, gdje smo naišli na jednoglasnu podršku za Evropu u obje grupe.
Ukratko, iako krajnja desnica može tvrditi da se zalaže za prava radnika oni i dalje uglavnom glasaju da potkopaju ta prava.
Istraživanje ne samo da pokazuje da je prikaz krajnje desnice kao pro-radničke u najboljem slučaju generalizujući, a u najgorem činjenično pogrešan, to je i podsjetnik da ne treba da gledamo samo šta kaže krajnja desnica, već i što je još važnije šta radi.
A kada se pažljivo pogleda, nema sumnje: krajnja desnica je protiv radnika, što je čini desničarskom ne samo po pitanju azila i migracija, već i kada su u pitanju socioekonomska pitanja.