Tokom godina, Peking i Moskva su postepeno stvarali globalni antiamerički i antiliberalni front, ujedinjeni željom da revidiraju ne samo status Ukrajine i Tajvana, već i aktuelni svjetski poredak, piše Politico.
Dakle, Rusija bi mogla da nastavi da prima značajnu – a možda i veću – pomoć od Kine, koja bi mogla da održi njenu ekonomiju na površini i njen rat protiv Ukrajine da traje dugi niz godina.
Međutim, interesi Pekinga i Moskve se i dalje razlikuju u nekoliko aspekata. Veća podrška Kine Rusiji rizična je za ekonomiju zemlje koja je već sklona krizama ako Zapad proširi sankcije protiv njenih banaka i kompanija. I prvi put od sredine 2022. godine, kineski izvoz u Rusiju je pao u martu i aprilu ove godine u poređenju sa istim mjesecima prošle godine, odražavajući sve veći oprez – kao i probleme sa plaćanjem ruskih uvoznika zbog sve većeg pritiska SAD.
Bez obzira na takav razvoj događaja, svi bi trebalo da budemo skeptični prema zvaničnoj, navodno pacifističkoj retorici Pekinga. Dugogodišnja, sistematska podrška Rusije sugeriše da je zemlja u interesu da održi konfrontaciju – i da ubira ekonomske i geopolitičke koristi.
Na kraju, rat u Evropi vezuje zapadne resurse i skreće pažnju Vašingtona sa aktivnosti Pekinga u drugim djelovima svijeta. Zavisnost Rusije od Kine je već velika i samo se povećava kako kineske kompanije zamjenjuju prethodne zapadne trgovinske i investicione partnere Rusije.
U stvari, relativna moć Kine nad Rusijom raste sa svakim mjesecom rata. Dok rastuća proizvodnja oružja i municije u ruskoj odbrambenoj industriji stvara pseudo-rast koji prikriva stvarni ekonomski pad, kineska ekonomija – iako je takođe pogođena teškoćama – nastavlja da raste. Kina takođe može da uvozi ruske sirovine po jeftinim cijenama dok preplavljuje zemlju svojom robom široke potrošnje.
Osim toga, Moskva postepeno dozvoljava da se sve više svojih najnovijih vojnih tehnologija prenese u Kinu. Iako Rusija nije čista vazalna država, ona nema drugog izbora osim da se povinuje sve većim zahtjevima Pekinga – bilo da su to popusti na cijene energenata, kinesko prisustvo u centralnoj Aziji ili podrška kineskim hegemonističkim aspiracijama u južnoj i istočnoj Aziji.
U međuvremenu, Peking želi da Moskva ni u potpunosti ne pobijedi ni ne izgubi u Ukrajini. Ruska pobjeda uz kinesku podršku bi ojačala Moskvu, ali bi duboko udaljila Zapad od Pekinga. Ruski poraz bi destabilizovao Putinov režim i mogao bi da izazove njegovu političku transformaciju ili čak njegovo uništenje. To bi, zauzvrat, moglo dovesti do toga da Kina ima manje pristupa jeftinoj energiji, ruskim tržištima, Arktiku i vojno-tehnološkim tajnama i da izgubi svog najvažnijeg partnera u dugoročnom strateškom rivalstvu sa Sjedinjenim Državama.
Imajući u vidu takve interese, pozive Kine na mir ne treba shvatati ozbiljno. Više od decenije, Peking flagrantno krši svoje obaveze iz Sporazuma o neširenju nuklearnog oružja (NPT) podržavajući Rusiju. Ono što je uglavnom zaboravljeno jeste da je Kina izjavila da poštuje suverenitet i granice Ukrajine i 1994. godine, pristupanjem Ukrajine Sporazumu o neširenju nuklearnog oružja, i 2013. godine, kao dio potpuno ratifikovanog Ugovora o kinesko-ukrajinskom prijateljstvu. Od 2014. godine, međutim, očigledna neutralnost Pekinga – i njegova ekonomska podrška Moskvi – bila je ključna za rusku radikalnu reviziju državnih granica u Evropi.
Što je još gore, dok se genocidni rat Rusije protiv Ukrajine nastavlja širiti, Peking je retorički podržao svoj izvinjavajući narativ. To uključuje, na primjer, navodno „legitimne bezbjednosne brige” Moskve, kao i namjernu (pogrešnu) interpretaciju Kremlja koncepta „nedjeljive bezbijednosti” kao centralne komponente sopstvene spoljne politike, pri čemu je Zapad odgovoran za oba rata – u Ukrajini i napetosti u indo-pacifičkom regionu.
Izvanredno je koliko daleko je Peking otišao da podrži Moskvu uprkos negativnom uticaju na njene odnose sa Zapadom i mogućim ekonomskim posljedicama. Zemlja se sada suočava sa rastućim rizikom od trgovinskog rata sa SAD.
Danas Peking i Moskva projektuju imidž ujedinjene, moćne i stabilne antidemokratske i antiameričke koalicije, koja takođe uključuje ozloglašene odmetničke države kao što su Iran, Sjeverna Koreja i Sirija. Ali potencijal za pukotine u ovom neformalnom savezu je takođe očigledan. Na primjer, rastuće veze Rusije sa osnaženom Sjevernom Korejom mogle bi da dovedu do teškog menage-a-trois, pošto se Peking dugo borio da kontroliše Sjevernu Koreju.
Na kraju, ali ne i najmanje važno, kao što Metju Kronig ističe u svojoj knjizi „Povratak suparništva velikih sila“, ne treba zaboraviti da autokratski režimi pate zbog nestabilnosti svojih spoljnih i unutrašnjih odnosa. Svjetska istorija pokazuje da su otvoreni politički sistemi sa vladavinom prava i pluralizmom efikasniji kako na unutrašnjem planu, tako i u suočavanju sa međunarodnim sukobima sa neprijateljima i tenzijama sa stranim saveznicima.
U tom kontekstu, važno je da Zapad zadrži svoju odlučnost i jedinstvo. Konkretno, to znači da će Ukrajina dobiti svu potrebnu podršku – danas. Ukrajinska pobjeda na bojnom polju uz podršku Zapada i obnavljanje teritorije zemlje je najbolje sredstvo za obuzdavanje revizionizma Rusije i Kine.