Falsifikovanje istorije

Piše: Stanko Radulovć

Niko na svijetu ne umije tako dobro da falksifikuje istoriju kao Crvena zvezda, u fabrici laži udbaškog projekta stasavale su generacije fudbalera, sportskih funkcionera i sportskih, ali i onih drugih novinara, i decenijama učili od tvoraca tog projekta Slobodana Penezića Krcuna i Nikole Bugarčića, neki bi rekli osvjedočenih antikomunista i sljedbenika lika i djela Draže Mihailovića.

Malo njih je uspjelo da se odupre čvrstini zagljaja fabrike laži, govoto svi bi poklekli i bili u službi koja je generacijama proizvodila Zvezdane Terziće i Dobrivoje Jankoviće, Dragane Džajiće i Nikole Bugarčiće, Dragane Stojkoviće, Mitre Mrkele, Vladane Lukiće i Nenade Lalatoviće…osvjedočene “borce za pravdu i istinu”.

Prije 34 godina gasila se Jugoslavija, koja je tog 13. maja 1990. godine brojala svoje posljednje dane, i od velikog trijumfa nacionalizma na Maksimiru  i utakmice koja nikada nije počela, ali ni završila, i koja u glavama navijača Crvene zvezde traje i danas, nije se nikada oporavila.

Kada malo bolje razmislim uopšte me ne čudi što je jedan udbaški klub kakav je Crvena zvezda iskoristila Dan bezbjednosti, dan milicije, da izazove nerede u Maksimiru i pokrene tok događaja koji će da završe jednim od najkrvavijih pirova, i što se stavila u službu ratne mašinerije svog tadašnejg mentora Slobodana Miloševića kao što je danas u službi Aleksandra Vučića, a prije njih bila u službi Krcuna, Bugarčića i mnogih drugih vlastodržaca.

Tih majskih dana 1990. godine sjećam se jako dobro, čitao sam svakodnevno sportsku štampu, koja je najavljivala  da navijači Crvene zvezde, predvođeni okorelim kriminalcem, ratnim zločincem i pljačkašem kuća po Bosni i Hrvatskoj tokom rata koji će da usljedi, prijeti danima kako dovodi svoje “Delije”  u Zagreb da razbiju Maksimir i kako će tamo pred očima javnosti pokazati svima ko je naj-naj, najveći dasa u Jugoslaviji.

Naslovnice beogradskog “Sporta” i zagrebačkih “Sportskih novosti”, ali i drugih tadašnjih jugoslovenskih medija bile se pune prijetnjni koje su stizale iz Beograda od strane Željka Ražnatovića Arkana i njegove kriminalne organizacije koje danas iz sjenke predvodi Aleksandar Vučić, a koji je tada prije 30 godine bio potrčko najvećeg kriminalca tog vremena.

U Zagrebu, ali i u svim drugim gradovima Jugoslavije, svi su znali da se Arkan ne šali i da zaista ide na Maksimir da polupa Zagreb, i obrnuto, u Zagreb da polupa Maksimir. I već po izlasku iz voza na glavnom kolodvoru  počeo je cirkus i surovi pir razjarene bande predvođene kriminalcima svjetskog glasa.

I uzalud je delegat te utakmice Titograđanin  Ljubomir Bracanović, osvjedočeni zvezdaš, falsifikovanjem činjenica pokušao da rehabilituje navijače Crvene zvezde za nerede u Zagrebu.

Nemušta objašnjenja tokom priče za crnogorske medije povodom 15 godina od tih događaja sama po sebi su bila najbolji demanti onog što je tvrdio ostrašćeni navijač, a ne delegat utakmice.

Ko ne vjeruje, neka u arhivama medija potraži tadašnje tekstove i najave utakmice ponosa Hrvatske i ponosa srpstva, imaće šta da pročita… samo treba ući u biblioteke i potražiti arhive, ili u pomenute medije.

Naravno, u cijelom događaju nevini nisu bili ni NK Dinamo i njegvi najvatreniji navijači BBB koji su Arkanovim jurišnicima pripremili teren da urade ono što su naumili i prije nego što su u Beogradu ušli u vlak, pardon voz, za Zagreb.

Purgeri su svojim rivalima iz Beograda pripremili kamenice i igranka i krvavi pir mogli su da počnu i mnogo prije termina za odigravanje utakmice.

A derbi kao derbi, osim ličnog prestiža nije rješavao ništa, pošto su tri kola prije kraja fudbaleri Crvene zvezde imali pet bodova prednosti i daleko bolju gol razliku od drugoplasiranog Dinama.

Crvena zvezda je trebala u posljednja tri kola da osvoji samo bod i titula bi bila ovjerena, ali je utakmica zbog najavljenog dolaska Arkana, i sve većih nacionalnih i političkih tenzija između Zagreba i Beograda, bila pitanje nacionalne časti i pretvorena u sve drugo osim u sportsko takmičenja dva velika rivala koja su decenijama prije toga vodili velike borbe na zelenim travnjacima u Jugoslaviji.

Tokom četiri i po decenije prvoligaških borbi Dinamo i Crvena zvezda su imali čak i najprisnije odnose od klubova velike četvorke, gotovo intimne u mnogo čemu, ali su pred raspad Jugoslavije Dinamo i Crvena zvezda postali personifikacija moći Franje Tuđmana i Slobodana Miloševića koji su bili na neki način mentori i pokrovitelji dva kluba u predvečerje građanskog rata u Jugoslaviji.

Tuđman će nešto kasnije čak i promijeniti ime Dinamo u HAŠK Građanski pokušavajući u jendom klubu da spoji ime dva predratna zagrebačka kluba koji su bili prvaci nekadašnje Kraljevine Jugoslavije, HAŠK i Građanski.

S druge strane Milošević je preko svojih kanala na čelo navijača Crvene zvezde, koji su se do 1989. godine zvali Cigani, doveo svog specijalca za najprljavije poslove Željka Ražnatovića Arkana, a ovaj ime navijačima promijenio u “Delije”, ni ne sluteći da se tako zvao nekada jedan red turske lake konjice.

Crvenu zvezdu i Dinamo spaja i činjenica da je i Crvena zvezda decenijama pokušavala da u svoj klub stopi tradicija dva predratna kluba Jugoslavije i BSK i da ukrade njihove rezultate po ugledu na “slavne prethodnike” i Franja Tuđmana, a koga bi drugog.

Tuđman je 1998. godine da malo ublaži bijes razjarenih navijača Hajduka proglasio Splićane za prvake Hrvatske iz 1946. godine, bez Istre.

Po uzoru na Franja direktor svih direktora Zvezdan Terzić je sebi pripisao nepostojeću titulu iz 1946. godine, nepostojeće države…

Sad što je to bilo kvalifikacijsko takmičenje Srbije bez Kosova i Vojvodine i nije važno, bitno je da se doda titula više, zvjezdica više, nema veze što bi Albanci to moglim da koriste kao argument da Kosovo ni tada, a ni sada, srpski ponos Crvena zvezda ne smatra dijelom Srbije.

Umjesto velike fudbalske predstave vidjeli smo do tada neviđeni skandal i eskalaciju nacionalističkih strasti i da Zvonimir Boban nije napao policajca i udario ga pred višemilionskim auditorijumom Dinamo bi utakmicu dobio 3:0, ali je umjesto toga izgubio za zelenim stolom, jer su se Dinamo i BBB pokazali kao nezreli i naivni i pored već pripremljenog scenarija.

Iskustvo Crvene zvezde sticano decenijama i udbaška istorija kluba pokazala se kao nepremostiva prepreka za naivne Zagrepčane koji su pokušali da se vanfudbalskim metodama nadigravaju sa klubom koji je mnoge svoje titule, i prije i poslije toga, osvojio na sumnjiv način radeći iza kulisa sa svim mogućim fudbalskim i nefudbalskim moćnicima.

Jasno je kao dan da su navijači Crvene zvezde politički instruisani i tada i sada, i da su neredi bili jedini cilj puta u Zagreb, a da su BBB sa zadovoljstvom dočekali da na domaćem terenu dokažu svoju pripadnost, odnosno da su obje grupe navijača politički iskorištene za ono što je usljedilo.

Prije nekoliko godina fabrika laži iz Ljutice Bogdana 1a dobila je legitimnog nasljednika Slobodana Penezića Krcuna i Nikole Bugarčića Zvijeri u liku generalnog direktora Zvezdana Terzića koji je po svemu što je uradio prethodnih nekoliko sezona ubjedljivo najveći prevarant u istoriji fudbala na ovim prostorima.

I zato će vas iz Crvene zvezde, i pored svih dokaza, danima ubjeđivati kako Arkan nema veze sa promjenom imena navijačke grupe, sa izazivanjem nereda na Maksimiru, kako je Crvena zvezda istinski šampion Srbije 1946. godine, ali i da nije namještala utakmice tokom mnogih proljeća koje je poslije dobilo kolokvijalni naziv “Zvezdina proljeća”…