Marković: Malo su Kačavendi jedne Šumarice

Piše: Tomislav Marković

Mitropolit šumadijski Jovan služio je 16. juna svetu liturgiju u Hramu svetih novomučenika kragujevačkih u spomen parku u Šumaricama, izvršivši usput i obred osvećenja. Kragujevačkom mitropolitu je sasluživao umirovljeni episkop zvorničko-tuzlanski Vasilije, poznatiji kao đavolji vladika.

Nakon činodejstvovanja na kojem je prizivan Sveti duh koji se, iz razumljivih razloga, pozivu nije odazvao, Jovan je prinudno penzionisanom kolegi i bratu u Mamonu uručio Orden svetih novomučenika kragujevačkih, jer je Vasilije pokrenuo izgradnju narečenog hrama u vreme dok je rukovodio eparhijom kragujevačkom.

Crkvenim budžovanima je sve dozvoljeno

Nažalost, ovo nije vest iz paralelnog univerzuma, već iz ove naše stvarnosti koja odavno podseća na aljkavu reprodukciju nekog paklenog platna Hijeronimusa Boša. Kačavenda je optuživan za pedofiliju i podvođenje dečaka, čak i za nasrtanje na mladog bogoslova koji se potom razneo bombom u manastiru, mada je pitanje kako je zaista nastradao. Dobro obavešteni ljudi iz crkvenih krugova već godinama svedoče da su razne optužbe ove vrste stizale do tužilaštva i Sinoda SPC, ali niko nije reagovao.

Tek kad su pre desetak godina isplivali audio snimci na kojima se čuje kako sveštenik ubeđuje nekog mladića da se vidi s vladikom Kačavendom i ugovara intimni susret u hotelu, javnost se malo uzburkala. Potom se pojavio Kačavendin eksplicitni video snimak, pa ga je crkva penzionisala, ali ga nije raščinila, tako da je nastavio da povremeno služi. Optužbe protiv đavoljeg vladike nikada nisu rasvetljene, nadležni organi, kako svetovni tako i crkveni, nisu zainteresovani za potencijalna krivična dela koja vrše moćnici i silnici, niti ih se dotiče sudbina žrtava i unesrećenih.

Po nepisanim zakonima našeg Tamnog vilajeta, pripadnici vladajuće kaste, duhovne i svetovne, mogu podanicima da rade šta god im se prohte, čak i kad su podanici maloletnici i nezaštićena deca. Zakon ne važi za moćne i obesne, već se primenjuje samo nad slabima, nemoćnima i potrebitima. Crkvenim budžovanima je sve dozvoljeno, pa i da priređuju ogavne performanse na mestima nepojamnog stradanja i da se rugaju žrtvama nacizma.

Blagoslov politici zla

Srpska javnost se bavi samo jednom demonskom stranom vladike Kačavende, dok za druge prestupe đavoljeg episkopa ne zna ili ne želi da zna, mada o tome postoje brojna svedočanstva. O ratnim nepočinstvima Kačavendinim najviše je pisao Lazar Manojlović, nekadašnji direktor OŠ „Radojka Lakić“ iz Bijeljine. Manojlović je među retkim pravednicima koji su spasavali Bošnjake od pomahnitalih hordi Željka Ražnatovića Arkana. „Uvijek postoje ti doušnici, i onda mi je svaki dan zvonio telefon. ’Plačeš za balijama!’ – i spusti slušalicu. Ali to je što je udaralo direktno u mozak, u srce, u dušu održati se u takvoj atmosferi, ostati na tom mjestu, a svaki dan isto telefon zvoni, pa kaže: ’Noćas smo ti bacili pet učenika u Drinu!’”, prisećao se Manojlović mraka i zla iz 1992. za Slobodnu Evropu.

Svedočio je Manojlović kako je Kačavenda davao „blagoslov politici zla psihopate Karadžića”, kako je srušio deset muslimanskih kuća u centru Bijeljine, kako je iz kuća izbacio “Dimitrija Čolakovića, profesora i bratanca Rodoljuba Čolakovića, i Boru Đurkovića, diplomiranog pravnika, najuglednijeg predsjednika opštine u posljednjih 50 godina”, kako se nasilno uselio u zgradu Opštinskog komiteta Saveza komunista i od nje načinio vladičanski dvor, kako je “u toku rata svu humanitarnu pomoć, upućenu iz inostranstva, preprodao i blago zadržao”.

Duhovna podrška genocidu

Kada je Ratko Mladić u julu 1995. godine sa hordom svojih ubica upao u Srebrenicu, Vasilije Kačavenda ga je dočekao sa radošću i veseljem. Vladika je pozdravio “oslobodioce”, čestitao “hrabrom generalu i srpskim Obilićima” i održao prigodnu besedu u kojoj je opravdao vršenje genocida. Ovako je besedio vladika krvi i tla: “Krv vapije za osvetom. Sveteći se, srpski narod rušio je najmoćnije imperije i, evo, dočekujemo radosne dane polako približavajući se onome trenutku kada će se ponovo posle Kosovske bitke ujediniti i vaspostaviti srpska država”.

Dok je streljanje trajalo, Kačavenda je grmeo: “Našem narodu Bog se približio, a nebo je postalo nikada bliže nego sada. Mi osjećamo da je Bog sa nama, mi osjećamo da Božja ruka vodi nas, jer zar nije čudo Božje, braćo i sestre, da posle tolikih žrtava samo oko Srebrenice, stare srpske prestonice Uroša Nejakoga, zar nije čudo i milost Božja da evo za tri dana oslobode hrabri srpski borci srpsku zemlju okupiranu od Osmanlija, da tamo gde je časni krst sijao postavili su ruglo polumjeseca”.

Kačavenda je blagoslovio pokolj u kojem je za pet dana jula pobijeno 8.372 bošnjačkih civila. Za tri oktobarska dana 1941. godine nacisti su streljali 2.796 Srba, Roma i Jevreja. A sada je vladika dobio orden koji nosi ime po pobijenim civilima iz Kragujevca i okolnih sela. Kao što je Kačavenda u Srebrenici pozivao na osvetu, tako je nemački komandant Franc Beme pozivao na odmazdu. Pre masovnog ubistva u Kragujevcu, zarobljenike su držali u četiri hangara, u topovskim šupama, kao što su u Srebrenici pre pokolja zarobljenike držali u skladištima, školama i vojnim ekonomijama.

Rarkovski i Kačavenda, braća po ubistvu

Isti zloduh, ista ideologija, isti mentalni sklop ubijali su nevine i u Šumaricama i u Srebrenici. Tom zloduhu i ideologiji služi vladika Kačavenda, friški nosilac ordena posvećenog žrtvama kojima se rugaju i laureat i darodavac. Malo su Kačavendi jedne Šumarice, pa je iz sve snage podsticao vršenje zločina po istom nacističkom modelu u Bosni. Dati takav orden đavoljem vladiki isto je što i dati ga nekom nacističkom ideologu ili propagandisti, ili nekom biskupu koji je podržavao nacizam, na primer Francu Justusu Rarkovskom koji je bio biskup nemačke armije na bojnom polju.

Kao što je Kačavenda propovedao u Srebrenici da oseća kako je “Bog sa nama” i da nas “vodi Božja ruka”, misleći na Mladićeve snage koje upravo vrše genocid, tako je Rarkovski propovedao da “nemačka nacija ima veliku dužnost koju treba da ispuni pred licem Svemogućeg” i kako firer zahvaljuje Bogu što je njegova molba da Bog blagoslovi “naše dobro i pravedno delo” naišla na razumevanje kod najvišeg bića.

Kao što je Rarkovski bodrio vojnike Vermahta koji su ubijali civile u Šumaricama, tako je Kačavenda sokolio soldate Vojske Republike Srpske koji su ubijali civile u Srebrenici. Nema tu nikakve razlike između katoličkog biskupa i pravoslavnog episkopa, oni su braća po genocidu.

Ugovor sa đavolom

Iako je dodeljivanje Ordena svetih novomučenika kragujevačkih vladiki Kačavendi sumanut, duboko perverzni, moralno nakazni čin, to ipak nije iznenađenje. SPC ordenje dodeljuje uglavnom raznim zlikovcima, ništiteljima i uništiteljima. Ordenje od SPC dobili su i Aleksandar Vučić, Tomislav Nikolić, Ivica Dačić, Aleksandar Vulin, Milorad Dodik, Radovan Karadžić, Milorad Vučelić, Milovan Vitezović, Dragan Marković Palma, Aleksandar Lukašenko, Vladimir Putin, narko-bosovi braća Šarić, Vojislav Šešelj, Ljubiša Diković, Emir Kusturica, pa čak i vlasnik Informera Dragan J. Vučićević. Kako stvari stoje, jedino Hrist, apostoli i svetitelji ne bi mogli od SPC da dobiju neko odličje, jer ne ispunjavaju osnovne uslove – nisu nanosili zlo i patnju nevinim ljudima.

Crkvenom menadžmentu moć je udarila u glavu, raspojasali su se i razuzurili, opustili se preko svake mere, više ne gledaju kud udaraju. U sumrak socijalizma sklopili su ugovor sa đavolom koji im se objavio u obličju boginje Nacije, a jedna od tačaka ugovora podrazumevala je duhovnu podršku velikosrpskom zločinačko-genocidnom projektu. Nikad se nisu pokajali za svoja nepočinstva, već do dana današnjeg istrajavaju na istoj krvavoj ideologiji koja je dijametralno suprotna hrišćanstvu.

U zamenu za odricanje od brige o duši i spasenju, dobili su čvrsto sklopljen savez sa državom i svu moć koja uz to ide, uključujući i slobodu da mirno krše zakone, a da za to nikome ne odgovaraju. Moć je užasna sablazan, ko će tome odoleti, kad jednom okusiš vlast nad ljudima i nekažnjivost zlodejanja, kotrljanje niz etičku strminu dobija maksimalno ubrzanje, ništa te ne može zaustaviti.

Na kraju stigneš do iživljavanja nad streljanim đacima iz V/3, nad žrtvama koje nominalno smatraš svojim, mada je jasno da si na strani dželata, a ne stradalnika, svejedno kojoj veri i naciji pripadali. Lepo reče patrijarh Porfirije pre neki dan: „Strašne demonske oluje vitlaju svetom“. Javljajući se uživo iz prazne i strašne kule Eolove.

Nomad.ba