Vladimir Putin je prošle nedjelje izdao dekret kojim se ovlašćuje ruska vojska da doda još 180.000 aktivnih vojnika, što odražava stalne napore Rusije da regrutuje i primora ljude da se bore u Ukrajini.
Ovo predstavlja priliku za Zapad, ukazuju u analizi za The Hill Ivana Stradner, naučna saradnica u Fondaciji za odbranu demokratije i Mark Montgomeri, viši direktor u Centru za sajber i tehnološke inovacije.
SAD bi, ukazuju, trebalo da sprovode informacione operacije koje imaju za cilj da podstaknu ruski otpor ratu.
Ruske žrtve u invaziji na Ukrajinu su zapanjujuće. Prema američkim zvaničnicima, najmanje 350.000 ruskih vojnika je ubijeno ili ranjeno od februara 2022. godine, a neke procjene pokazuju da je ta brojka blizu 650.000.
Etničke manjine su prezastupljene među ruskim snagama i žrtvama u Ukrajini.
Jedan aktivista je 2022. izvijestio da su krimski Tatari primili 80 odsto poziva za mobilizaciju na poluostrvu uprkos tome što čine manje od 20 odsto stanovništva Krima.
Burjati, mongolska etnička grupa koja uglavnom naseljava jugoistočni region Sibira, čine 1,16 odsto svih identifikovanih ruskih žrtava uprkos tome što čine samo 0,3 odsto ukupne ruske populacije, prema istraživaču Burjata sa sjedištem u SAD.
Ukupno, etničke manjine čine skoro 30 odsto svih žrtava, uprkos tome što predstavljaju manje od 20 procenata stanovništva Rusije.
Ruski regioni naseljeni etničkim manjinama imaju tendenciju da budu siromašniji, tako da je veća vjerovatnoća da će muškarce privući unosne plate koje se nude dobrovoljcima voljnim da se bore u Ukrajini.
Ali Kremlj je vjerovatno donio i svjesnu odluku da cilja na siromašnije regione i manjine, pošto ove grupe imaju manji politički uticaj od Moskve i Sankt Peterburga.
Ipak, uprkos svim naporima Kremlja, protesti su organizovani u nekoliko regiona koji su najviše pogođeni ratom, kao što je Dagestan.
Demonstranti su uzvikivali „Ne ratu!“ i „Ne genocidu!“ Frustracija je takođe porasla među majkama i suprugama mobilisanih ruskih vojnika, od kojih se mnoge sada bore u Ukrajini dvije godine sa malim izgledima za rotaciju ili demobilizaciju.
Putin se toga s pravom plaši. Ruske vlasti su nastojale da delegitimišu ili čak otkupe žene koje su se žalile na produženo angažovanje.
Ruske vlasti su do sada uspjevale da drže poklopac na javnim protestima protiv rata.
Iako bi neki Rusi mogli privatno da negoduju zbog sukoba, oni uglavnom nijesu voljni da izađu na ulice. Međutim, ukoliko se to promijeni, Putin bi mogao da osjeti veći pritisak da okonča rat.
Istorija pokazuje kako su ruske majke svoju tugu mobilisale u akciju. Sovjetske majke su igrale ključnu ulogu u podrivanja javne podrške invaziji na Avganistan.
Tokom sukoba u Čečeniji, Komitet vojničkih majki pokrenuo je velike proteste. Isti potencijal postoji i danas, ali ga treba otključati.
Zapad trenutno ne čini mnogo da pomogne tom otporu. Dok ruske vlasti često optužuju SAD da vode informacioni rat protiv Rusije, istina je da Vašington uglavnom ne uspijeva da „uzvrati uslugu“ za opsežne informativne operacije koje Moskva nastavlja da sprovodi protiv Amerike i drugih zapadnih zemalja.
Ovo treba da se promijeni. SAD imaju priliku da rasvijetle i podgriju nezadovoljstvo među etničkim manjinama i porodicama ruskih vojnika.
Vašington treba da pokaže da Putin baca njihove živote za rat koji će dovesti do gore budućnosti za njih i za Rusiju.